Πρέπει να υποκλεινόμαστε μπροστά σε κάθε άνθρωπο που συναντάμε, γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει ένα κύπελλο που περιέχει τη σοφία της εμπειρίας του... Αν τοποθετώ τον εαυτό μου πιο ψηλά από τον άνθρωπο που συναντώ, δεν μπορεί να ρίξει μέσα στο δικό μου κύπελλο το κρασί της σοφίας. Αν, αντίθετα, υποκλίνομαι, η σοφία ρέει φυσικά σε μένα, σ'ένα είδος... πνευματικού νόμου της βαρύτητας. Είναι αυτό που λέμε "να αφουγκραζόμαστε τους άλλους."
Είναι μία πολύ σημαντικότερη στάση από ό,τι νομίζουμε.
Επειδή κανένα ον δεν έρχεται τυχαία στο δρόμο μας.
Κάθε ον, ακόμη και το πιο ταπεινό το πιο δύστροπο, το χειρότερο, έχει κάτι να μας διδάξει για να μας βοηθήσει να σφυρηλατήσουμε τον χαρακτήρα μας και να αναπτύξουμε μέσα μας η αρχή της αγάπης... Υπό αυτή την έννοια, κάθε άνθρωπο είναι ένας δάσκαλος για το άλλο. Και όσο έχουμε συγκρούσεις με ένα πρόσωπο, όσο δεν είμαστε σε αρμονία με αυτό σημαίνει ότι εξακολουθεί να έχει κάτι να μας διδάξει, είναι ότι πρέπει να εργαστούμε με την επαφή μαζί του, επάνω σε μια πτυχή του χαρακτήρα μας.
Μπροστά σε κάθε σύγκρουση σε κάθε ενόχληση, είτε στη δουλειά ή στις ερωτικές μας σχέσεις, ας συνηθίσουμε να ερωτιόμαστε : "ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;... ΤΙ ΗΡΘΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΩΣ ΝΑ ΜΟΥ ΜΑΘΕΙ ;... ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ;..." Και όταν θα βρούμε την απάντηση, θα έχουμε πάρει ένα νέο μάθημα, θα έχουμε ανεβεί ένα νέο σκαλοπάτι στην απέραντη σκάλα της σοφίας... Και η δυσκολία, η οποία έχει γίνει άχρηστη, εξαφανίζεται αμέσως...Αλλά αγνοούμε αυτό τον απλό νόμο, δεν λογαριάζουμε τους άλλους, γιατί μας λείπει η ταπείνωση και είμαστε τυφλωμένοι, σαν να κάνουμε βόλτα μέσα από τη ζωή με μπροστά μας ένας καθρέφτης στον οποίο κοιταζόμαστε ανώφελα και μας αποτρέπει από το να βλέπουμε τους άλλους...
Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι είναι οι μόνοι που έχουν δίκιο και όλοι οι άλλοι είναι λάθος. Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ μια πραγματική συζήτηση, όλοι παραμένουν μοναχικοί, κλειδωμένοι στα δίχτυα του μυαλού τους. Ως εκ τούτου, οι πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, διαιωνίζονται... Επειδή κανείς δεν θέλει να αφιερώσει χρόνο να μπεί μέσα στα παπούτσια του άλλου πριν τον κρίνει...
(άγνωστος συγγραφέας )
Πρέπει να υποκλεινόμαστε μπροστά σε κάθε άνθρωπο που συναντάμε, γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει ένα κύπελλο που περιέχει τη σοφία της εμπειρίας του... Αν τοποθετώ τον εαυτό μου πιο ψηλά από τον άνθρωπο που συναντώ, δεν μπορεί να ρίξει μέσα στο δικό μου κύπελλο το κρασί της σοφίας. Αν, αντίθετα, υποκλίνομαι, η σοφία ρέει φυσικά σε μένα, σ'ένα είδος... πνευματικού νόμου της βαρύτητας. Είναι αυτό που λέμε "να αφουγκραζόμαστε τους άλλους."
Είναι μία πολύ σημαντικότερη στάση από ό,τι νομίζουμε.
Επειδή κανένα ον δεν έρχεται τυχαία στο δρόμο μας.
Κάθε ον, ακόμη και το πιο ταπεινό το πιο δύστροπο, το χειρότερο, έχει κάτι να μας διδάξει για να μας βοηθήσει να σφυρηλατήσουμε τον χαρακτήρα μας και να αναπτύξουμε μέσα μας η αρχή της αγάπης... Υπό αυτή την έννοια, κάθε άνθρωπο είναι ένας δάσκαλος για το άλλο. Και όσο έχουμε συγκρούσεις με ένα πρόσωπο, όσο δεν είμαστε σε αρμονία με αυτό σημαίνει ότι εξακολουθεί να έχει κάτι να μας διδάξει, είναι ότι πρέπει να εργαστούμε με την επαφή μαζί του, επάνω σε μια πτυχή του χαρακτήρα μας.
Μπροστά σε κάθε σύγκρουση σε κάθε ενόχληση, είτε στη δουλειά ή στις ερωτικές μας σχέσεις, ας συνηθίσουμε να ερωτιόμαστε : "ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;... ΤΙ ΗΡΘΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΩΣ ΝΑ ΜΟΥ ΜΑΘΕΙ ;... ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ;..." Και όταν θα βρούμε την απάντηση, θα έχουμε πάρει ένα νέο μάθημα, θα έχουμε ανεβεί ένα νέο σκαλοπάτι στην απέραντη σκάλα της σοφίας... Και η δυσκολία, η οποία έχει γίνει άχρηστη, εξαφανίζεται αμέσως...Αλλά αγνοούμε αυτό τον απλό νόμο, δεν λογαριάζουμε τους άλλους, γιατί μας λείπει η ταπείνωση και είμαστε τυφλωμένοι, σαν να κάνουμε βόλτα μέσα από τη ζωή με μπροστά μας ένας καθρέφτης στον οποίο κοιταζόμαστε ανώφελα και μας αποτρέπει από το να βλέπουμε τους άλλους...
Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι είναι οι μόνοι που έχουν δίκιο και όλοι οι άλλοι είναι λάθος. Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ μια πραγματική συζήτηση, όλοι παραμένουν μοναχικοί, κλειδωμένοι στα δίχτυα του μυαλού τους. Ως εκ τούτου, οι πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, διαιωνίζονται... Επειδή κανείς δεν θέλει να αφιερώσει χρόνο να μπεί μέσα στα παπούτσια του άλλου πριν τον κρίνει...
(άγνωστος συγγραφέας )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου