Ο σύγχρονος
άνθρωπος πιστεύει πως η ζωή του και όλα τα προβλήματά τα οποία είναι το θέατρο
μπορούν να διαχειριστούν μόνο με τη βοήθεια του νου. Στην πραγματικότητα είναι
πολύ πιο απλό από τι μπορεί να φανταστεί. Του αρκεί να αφεθεί χαλαρώνοντας και
δεχόντας με ενθουσιασμό πίστης , να εμπιστευτεί
το Θεό. Πως; Λοίπον δεν πρόκειται
για μια προσευχή που απευθύνεται σ’έναν εξωτερικό Θεό, αλλά να πάρουμε το
βλέμμα του Θεού μέσα μας. Αυτή η μεγάλη χαλάρωση, η οποία είναι συγχρόνως
ένα άνοιγμα (από τη άποψη της ατομικότητας), λαμβάνεται χάρις στα τρία κλειδιά
τα οποία είναι η συναίσθηση, η χαλάρωση
και η διόρθωση της σωματικής στάσης. Το να μπούμε σε μια κατάσταση
Παρουσίας στην παρούσα στιγμή, με αυτόν τον τρόπο, ησυχάζει το νου και φέρνει
ενέργεια στην Ψυχή. Η ενέργεια αυτή είναι το «πράνα», η καθαρή ενέργεια Αγάπης
(σακτί) σε κίνηση, η οποία η κατάσταση χαλάρωσης επιτρέπει να συλληφθεί με μια
φυσική και βαθιά ανάσα.
Όταν αφηνόμαστε να
γεμίσουμε με αυτή την ενέργεια, η δόνηση μας αλλάζει, χωρίς καμιά προσφυγή στην
περιγραφή του νου, απλά επειδή θα έχουμε ανοίξει έτσι τις πόρτες μας στο Φως
της Συνειδητότητας. Όταν έχουμε πια
γεμίσει με αυτό το Φώς, το νιώθουμε με μια αίσθηση ευεξίας, δύναμης,
εμπιστοσύνης, χαράς, αλλά και δημιουργικότητας και την αίσθηση να έχουμε
«τραφεί», γνωρίζουμε ότι δονούμαστε σε κάτι άλλο από την αρνητικότητα η οποία
μας κρατούσε πριν θαμμένους στα σκοτεινά
βάθη της άγνοιας της πραγματικής μας φύσης. Και αυτή η δόνηση θα δράσει σαν μια
νότα, μια ιδιαίτερη αρμονία επάνω στην οποία ο εξωτερικός κόσμος θα μπορέσει να
αντιγραφεί, αντανακλώντας έτσι την εσωτερική μας δόνηση με τη μορφή περιστάσεων
ζωής οι οποίες, όταν θα τις αντιμετωπίσουμε, θα μας κάνουν να ξανά ζήσουμε την
αίσθηση ευεξίας, δύναμης, εμπιστοσύνης και χαράς, επιτρέποντας επιπλέον να διαπιστώσουμε , με την εμπειρία, ότι
είμαστε ο «αφέντης» της ζωής μας, και όταν αφηνόμαστε στην εσωτερική αλλαγή με
την ενέργεια Αγάπης, η εξωτερική μας
πραγματικότητα θα αλλάξει, ως δια μαγείας, χωρίς να χρειαστεί να πάρουμε τα
όπλα και να μαχόμαστε τα στοιχεία του εξωτερικού κόσμου. Θα έχουμε έτσι
καταλάβει ότι η πιο δυνατή επανάσταση είναι εσωτερική, όπως μας το μαθαίνουν οι
Σοφοί προσκαλώντας μας να μπούμε στη δυναμική της δράσης της αδράνειας.
Η μεγάλη μάχη της
ζωής μας που μας ζητείται να δώσουμε είναι εντελώς εσωτερική. Είναι το μεγάλο «Τζιχάντ», ο μεγάλος ιερός πόλεμος εναντία στο χειρότερο μας εχθρό
σ’αυτόν τον κόσμο, γιατί είναι η ρίζα όλων των βλαβών και απειλών των οποίων
μπορεί να υφιστόμαστε. Δεν πρέπει να ψάχνουμε αυτόν τον εχθρό πουθενά, μόνο
μέσα μας. Πρόκειται για τα πιστεύω μας, τους φόβους μας και την έλλειψη πίστης
μας στην ισχύ αυτής της παντοδύναμης αγάπης η οποία πολύ πριν να είναι ένα συναίσθημα, είναι μια ενέργεια η οποία
όπως το φως του Ηλίου , προσφέρεται άφθονα και με ανιδιοτελή τρόπο, αρκεί να
στραφούμε προς αυτήν και να δεχτούμε να ανοιχτούμε σ’αυτήν (αυτό το άνοιγμα
είναι η μόνη εξαίρεση στην ανιδιοτέλεια της, η οποία επιβεβαιώνει τον κανόνα).
Να ανοιχτούμε στην
θερμότητα του Ηλίου για να μας ζεστάνει !…
Είναι βέβαια μια εικόνα αλλά συμβολίζει όλη την απλότητα αυτού του
ανοίγματος στην Αγάπη η οποία είναι ευθύνη μας. Αν δεν ανοίγουμε τις πόρτες της
ενσάρκωσης, η Αγάπη δεν θα παραβιάσει τίποτα γιατί πάντα θα σέβεται την έκφραση
της ελεύθερης βούλησής μας.
Δεν υπάρχει λοιπόν
αδύναμο θύμα των εσωτερικών γεγονότων, αλλά
μόνο δημιουργοί ασυνείδητοι της
τεράστιας δημιουργικής δύναμης τους. Τώρα που ξέρουμε πως η ζωές μας μπορούν να
μετατραπούν με την ζωτική ενέργεια, θα κάνουμε την προσπάθεια να ανοιχτούμε με
χαλάρωση, δηλαδή αφήνοντας το νου με την εστίαση της Συνειδητότητας επάνω στο
σώμα μας, χαλαρώνοντας και διορθώνοντας τη σωματική μας στάση; Η θα αφήσουμε
ακόμα την δύναμη στις σκιές μας και στις προβολές τους μέσα στον κόσμο; Θα
κάνουμε την απαραίτητη προσπάθεια να μπούμε
μέσα στον χορό των Υπηρετών του Θεού που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει με την
μόνη ήσυχη Παρουσία τους και έμπιστη στο κέντρο τους;
Αυτός είναι ο δρόμος του Σοφού
που δρα δίχως να δρα, και είναι ο πιο δυνατός δημιουργός που υπάρχει, γιατί δεν
είναι πια στη υπηρεσία του εαυτού του και των προσωπικών του συμφερόντων άλλα
στην υπηρεσία της ιδίας της Αγάπης, την οποία αφήνει να συντρέχει σ’όλες του
τις ανάγκες, σύμφωνα με τον προορισμό της.
Το 'Ον που έτσι
ξανά βρήκε τη σύνδεση του με το Φως της Αγάπης θα έχει νικήσει την κατώτερη του
φύση και επιπλέον θα έχει νικήσει τον κόσμο. Η φωτεινή του δόνηση θα έχει
βέβαια τη δύναμη να ελκήσει σ’αυτόν συνθήκες οι οποίες θα είναι η τέλεια
αντανάκλαση της, αλλά η ευτυχία του δεν θα εξαρτάται από την φύση αυτής της αντανάκλασης. Αφού βρίσκεται ο ίδιος μέσα στην ευδαιμονία
και την πληθώρα, χάρις στην κατάσταση της συνείδησης του, και της Παρουσίας του, θα ζήσει την ανεύ όρων Αγάπη και θα είναι συνεπώς απαλλάγμένος από
την ανάγκη να τη βρει έξω από τον εαυτό
του για να επανορθώσει μια έλλειψη η
οποία δεν θα υπάρξει πια από αυτή τη στιγμή μέσα του.
Πράγματι, το φως, όταν το ζούμε εσωτερικά ως
μακαριότητα και
ευδαιμονία δεν μπορεί να
συνυπάρξει με την έλλειψη και την στέρηση, όπως η σκιά δεν μπορεί να επιβιώσει
όταν εκτίθεται σε μια πηγή φωτός.
Η Αγάπη επαρκεί από μόνη της και δεν μπορεί να υποφέρει από καμμιά
έλλειψη ούτε καμμία προσμονή, γιατί η έλλειψη, και ο
πόνος που γεννάει από την έλλειψη μπορούν να συνυπάρξουν μόνο στην απουσία της
Αγάπης.
Η πνευματική πραγμάτωση, η
φώτιση, δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνείδηση ότι είμαστε το Φως, ότι είμαστε
η Αγάπη, ως καθαρή ενέργεια σε κίνηση. Αυτή η συνείδηση ελευθερώνει από τον
κόσμο , γιατί δεν είναι πια απαραίτητο να ψάχνεις εκεί μια
αγάπη η οποία θα ήταν έτσι κι αλλιώς μόνο μια χλωμή αντανάκλαση κοντά στο Φως
που αναβλύζει από την καρδιά του όντος ανυψωμένο σ'αυτόν τον βαθμό
απόστασιοποίησης και απόλυτης πίστης στην Πνοή που τον κινεί. Αυτό το Ον μπορεί
να ζει δίχως τίποτα και σ'αυτήν την ακραίαι απλότητα θα βρει την
υπέρτατη Χαρά του.
Να τολμήσουμε να
κάνουμε το μεγάλο άλμα της χαλάρωσης σταματώντας να θέλουμε να βλέπουμε τα
πάντα με το νου είναι μια πράξη πίστεως.
Πρέπει να δεχτούμε την δυνατότητα ότι υπάρχει μια ανώτερη νοημοσύνη η οποία
ενορχιστρώνει τα πάντα τέλεια, αυτό δεν αρέσει στο νου που δεν θα μπορέσει ποτέ να πλησιάσει αυτήν την
τελειότητα επειδή ή ίδια η φύση του τον περιορίζει στην αυστηρή εκτίμηση
μεμονομένων γεγονότων, απομόνωση η οποία πάντα θα τον εμποδίζει να γνωρίσει
αυτήν την μεταφυσική τελειότητα που τα περιέχει.
Η χαλάρωση που
ανοίγει τη δυνατότητα να ζει κανείς μια ζωή μέσα στην αφθονία και την αρμονία
είναι τόσο απλή... Και εδώ είναι επίσης όλη η δυσκολία της, επειδή ο νους δεν
μπορεί να δεχτεί ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά... πολλώ μάλλον όταν είναι
υπερβολικά απλά.
Ελάν Σαρρό - 26
Οκτωβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου